Ubud - heerlijke plek!

Volgende dag op naar Ubud. Opnieuw spannend. De wensen... transfer naar Ubud, maar onderweg wel stoppen bij de twee meren Lake Bratan en Buyan. Daar heb je ook de schitterende tempel in het water. Een plaatje dat je heel vaak in de folders over Bali ziet staan: pura Ulun Danu Bratan. Een van de meest heilige plekken voor Bali (hindoe-bali). Onderweg nog oponthoud. We stoppen want.... we zien tentjes met Durian. En Durian, daar gaat het de hele vakantie al over. Dit zou niet de tijd zijn. Maar wat we hier zien (en wat ik al veel meer heb gezien onderweg!) is toch echt verse Durian. OK – nu moet het er van komen. Onze kennismaking met de walgelijk stinkende vrucht waar we in Thailand altijd met een grote boog omheen liepen. Brrrr.r........ Maar het was al bekend alleen werd niet geloofd. De geur en smaak komen niet overeen. En sterker nog... de geur valt mee als de vrucht net geopend wordt. Hele romige lobbige stukken zoet vruchtvlees. Bijzonder! Had ik niet verwacht. Opa smult zichtbaar! Ook oma doet zich tegoed en Gil vindt het ook heerlijk. Ik ben blij dat ik het geproefd en zelfs gegeten heb. Leuk! Stond op het wensenlijstje, kunnen we weer afstrepen. Haha, dan moeten we nog omrijden omdat er eeen enorme politiefuik op de weg staat. De chauffeur schrikt en stopt ongeveer meteen. Wil niet verder en legt onhandig uit dat hij zoveel zal moeten dokken dat er niets meer overblijft voor zijn baas en dus zeker niet voor hem. Natuurlijk leven we mee (blijkt later dat hij geen rijbewijs had!!!!), stoppen we voor koffie terwijl hij de auto omkeert en nemen we een hele interessante omweg! Hierdoor wel credits opgebouwd bij de chauffeur (die ook al de durian pitten kreeg om in zijn tuintje te planten). Die credits hadden we nodig. Want, in Ubud nog geen hotel. Dus verzoek om bagage, opa en de kids achter te laten in dit busje (geparkeerd bij de entree van Monkey Forest – met uitzicht op brutale apen) terwijl oma, gil en ik op zoek gaan naar een hotel. Een ecercitie die ik me nog zo goed herinner van al het reizen met Yvetteke! En dan nog met je zakje op je rug al die adressen langs. Het is warm, we moeten berg op en af, het hotel dat we zochten is vol. Mmmmmm – dit moet niet te lang duren. Dan vinden we een plekje. Best OK – op monkey forest road. Lekker centraal. We laten oma daar met een kopje thee en gaan op weg om de bus te halen. Onderweg zien we nog een leuk(er) hotel dat ook in de Planet staat. Toch even proberen??? En ja – dat is echt gaaf. Een soort tropische jungle met huisjes erin. En het familiehuis is vrij. Beneden twee grote bedden en een badkamer. Boven drie grote bedden en een badkamer. Zwembad mooier en groter en voelt helemaal goed, zeker als de onderhandelingen over de prijs ook slagen. OK< Gil, jij haalt oma weg bij het hotel waar ze zit te wachten en ik haal opa en de kids. Die zijn langzamerhand ongeduldig en oververhit. Duurde ook wel lang. Maar.... blij met deze keuze (best lastig om het iedereen naar de zin te maken soms!). Ubud is gaaf! Lekker sfeertje. Concentratie van touristen! Aanbod aan hotels, restaurants, shops, galeries, boutiques en vooral Spa’s is overweldigend. Maar Ubud is vooral ook de omgeving. Schitterend gelegen. En daar willen we van profiteren. Hadden al de tip gekregen van een stel in Munduk die een wandeling uit de loneley planet hadden gemaakt. Dat zetten wij ook op het programma voor de volgende dag. Eerst nog even genieten van de tuin, het zwembad, lekker restaurantje met uitzicht op de rijstvelden en een wandelingetje door Ubud.

Volgende dag vroeg op pad. Opa en oma trekken hun eigen plan. We vragen nog of oma mee wil, maar... die weet inmiddels beter! Nee hoor. Blijft lekker (en lief) bij opa.
Dit wordt een van de mooiste (en meest intensieve) dagen. De wandeling voert omhoog, langs de huizen en alteliers vam kunstenaars en langs schitterende galeries. Dan langs het gewone dagelijkse leven voor de mensen daar. We zien tien met eindeloos veel tempels (iedere compound – paar huizen heeft zijn eigen familietempel)Langs een groep mannen met allemaal hun haan op schoot. Die bereiden zich voor op een hanengevecht – in Bali nog dagelijkse kost. We zien mannen met houtsnijwerk bezig – raken aan de praat met een vent die ons duidelijk lollig vindt. Hij ziet dat Tatum moe is en geeft ons (mama en tum) een lift op zijn brommer. Leuk! Hij brengt ons naar de plek waar we zouden moeten afdalen om de loop van de rivier te volgen (onderdeel van de wandeling!). Daar dalen we ongeveer een paar honderd trappen en treden af en volgen dan een adembenemend mooi pad. Naast ons de rivier. Aan de overkant de rijstterrassen. Af en toe een levende ziel met rieten hoed aan het werk. Verder niets. Geen mensen, zeker geen toeristen. Veel twijfel of we het goed doen en dit mini paadje inderdaad bedoeld wordt in de lonely planet. En na anderhalf uur de bevestiging dat het toch allemaal klopt. Te gekke tocht – weer naar boven naar de weg en dan weer terug naar Ubud. Met de belofte van het eerste de beste leuke en lekkere restaurant. Honger!!! (wordt een Mexicaans restaurant! Gekker kan het niet, lekker! Tum eet braadworst van de gril!!!). Op de terugweg komen we ook nog het aterlier tegen van Symon – een hele bekende kunstenaar op Bali. Ongelooflijk gekke, kleurrijke aantrekkelijke werken maakt hij. In een razend tempo en een ongelooflijke productie. Ook zijn atelier en galerie is een heerlijke gekke plek. Blij dat ik die mee kon pikken. En dan zien we ook nog Casa Luna! Dat was de plek waar ik eigenlijk had willen logeren, maar vanuit huis geprobeerd te reserveren – zat vol. Maar wordt geroemd om zijn heerlijke gerechten en prachtige entourage. Even meepikken dus. Smullen!!!

En dan zijn we moe. Sterker nog stuk. Opa en oma weer gevonden. Verhaald van onze heldentocht (circa 7 uur gelopen!!!) en niet veel meer te missen. Nog een wens staat er op het programma. Met name van de meisjes. Mam, ik heb nu echt behoefte aan een Spa!!! En, na enig aandringen van Gil, liggen moeder en dochters dan lekker naast elkaar op de massage bank voor een uur zalige balinese massage. Genieten!!!! Dan helemaal rozig het bed in rollen!!!!

Want, de volgende dag weer een spannend programma. We hebben voor ons vieren een tour geboekt. De tour die je gemaakt moet hebben als je op Bali bent. Zo wordt ie aangeprezen. We gaan 25 km downhill fietsen!!! Vroeg opgehaald door een busje. Nog twee gezinnen opgepikt in Ubud en dan op naar Agung Batur – mount Batur. De grote vulkaan op Bali die ook nog op jo’s verlanglijstje stond. Ontbijt met uitzicht op vulkaan en kratermeer. Dan nog bezoek aan plantage waar we Koffie Luwak drinken. De beroemde koffie die via de maag van de Luwak (kat/vos) gaat. Die eet namelijk de koffiebessen, in zijn maag vindt fermentatieproces plaats, bessen komen via de poep van Luwak naar buiten, in de bes de bonen, die ga je branden en dan zou je de lekkerste, smakelijkste, milde koffie hebben. Niet dus – niets aan, smaakt niet eens meer naar koffie!!

Eindelijk op de opstapplek (wanneer gaan we nou fietsen mam!!), daar mountainbikes en helmen op. En dan volgt een spectaculaire, maar ook zo relaxte downhill fietstocht. We noemen het nu een remtocht. Continu bergafwaarts, langs dorpjes, sahwah’s, tempels, dieren, mensen, water. Langs de vijhonderjaar en vijfhonder meter hoge heilige boom. Super leuk. Veel stops, veel fotomomenten, heel veel uitleg van een super goede gids over het Balinese leven. Een bezoekje aan een compound waar de mensen echt heel arm zijn. Toelichting op hoe de mensen leven, koken, de rol van de tempel en het offeren. Het vaste geloof dat de geesten van de voorouders in de familietempel voortleven. Het eindeloze aantal rituelen die voor Hindoe-Bali zo belangrijk zijn. Bij geboorte van een kind, bij overlijden, bij volwassen worden. Mensen zijn arm. En het beetje geld (een koe wordt bank genoemd) dat ze hebben gaat vaak op aan de rituelen. Alleen al een begrafenisceremonie kost miljoenen rupiahs. Mede daarom wordt een overledene vaak pas maanden na overlijden gecremeerd. De voorbereidingen vragen eindeloos veel tijd en er moet geld zijn/komen. Het leven in de compounds, banjars, dessa’s. Het komt allemaal voorbij. Erg interessant. Fietsen is heerlijk. We denken aan Harold! Haha, wij genieten van het bergafwaarts. Bergop lijkt me een stuk minder. Maar de vrijheid, het windje, de mensen (kids) die overal vandaan Hello roepen. Harold man – wat een vrij en mooi leven! (ben zo benieuwd hoe het met Ans was!!)

We sluiten af met de groep en een supervoortreffelijke lunch (4 uur smiddags!) Komen voldaan aan bij opa en oma. Die hebben een lekkere shop en ontdekdag gehad. Goed geslaagd! Besluiten om danook de Kecakdans nog mee te pikken. Met uiteraard op het eind de man die met zijn blote voeten in trance door het vuur gaat lopen schoppen. Bijzondere ervaring weer. Daarna lekker eten met z’n allen en dan voel ik hoe moe we zijn!!! Tatum zegt: ga je nog internetten? Schrijf dan maar eens hoe je je kind uitput hier!

Tja, dat klopt wel een beetje. Mijn kids, en daar heb ik natuurlijk wel lol in, zijn van het Spaasslag. Niets willen missen, overal bij willen zijn. Als ik al zeg blijf maar lekker thuis, pap en ik gaan even..... Dan is de reactie. Nee! Wij gaan mee. Straks gebeurt er iets bijzonders en dan lopen wij dat mis. Ook tijdens de (veel te) lange wandeling, als we zeggen we nemen zo wel een taxi. Zeggen zij zelf, nee! Nu willen we het ook afmaken. We zijn geen watjes! Ben super trots op mijn meiden.

Nog een prachtig beeld. Isa – zelfde lengte als opa – loopt naast opa. Opa met zijn hand op haar schouder zoekt steun bij het op en afstappen van de veel te hoge stoepen hier. Ziet er zo mooi uit. En Isa doet dat zo lief, zo natuurlijk!

Tja, en dan is het eigenlijk zaak om die avond (vrijdag 27) ons laatste stukje reis te gaan organiseren. Beeehhhh! Eigenlijk helemaal geen zin in. Wij hebben het hier in en om Ubud zo naar onze zin. Er is zoveel te doen en we pleiten voor nog een dagje Ubud relaxed! Een nachtje bijboeken. Niet leuk voor opa misschien, maar het wordt ons ook niet zo duidelijk waarom hij zo graag naar Kuta wil. Trekt ons helemaal niet! We bereiken een compromis waar we allemaal tevreden mee zijn (hiephoi!). Boeken een dag bij – gebruiken die dag voor een bezoek aan het paleis, de tempel en het padanrestaurant. Organiseren vandaag ook de reis naar Kuta en gaan eindelijk even relaxen en internetten. En zo is het balletje weer rond. We zijn er! Het verslag is weer een heel eind op orde. En ik ga straks echt even aan het zwembad liggen en in mijn boek lezen.

Overigens een boek dat helemaal past hier. Hoewel meer op Java dan op Bali. Lees de drie indische verhalen van Hella Haasse, waaronder Heren van de thee. Zo schitterend – over twee eeuwen terug – toen de hollanders naar Indie trokken om daar hun geluk te beproeven met thee- en koffieplantages. Erg passend – erg boeiend.

Langzamerhand komen we richting einde van deze o zo boeiende fascinerende vermoeiende indrukwekkende reis. Dat moet ook! Het is tijd om ons weer op huis te gaan richten. De berichten van thuis zijn van die orde dat je er bij wil zijn! En er zijn enkele persoontjes die enorm gemist worden! Er is ook een dier dat regelmatig ter sprake komt. Zo fijn dat Tonny nog even meldde dat Vosse het supergoed doet. Daar zijn we blij mee. Gil zei gisteren – volgende week op deze tijd heb ik al een dag gewerkt!! En het onderwerp school passeert ook weer vaker. Tatum zegt: ik kan niet wachten tot ik weer naar school ga – dan ga ik echt de lakens uitdelen! En isa vindt het spannend. En dat is het ook! Zal raar zijn om straks weer op onze eigen stek te zijn. Maar ook fijn! Vooral om iedereen weer te zien.

We kunnen nu eindelijk echt souveniers inslaan. Vanmorgen op de Pasar (markt) hebben oma en isa de meest geweldige afdingtrucs uitgehaald. Tum en ik zijn er minder goed in, maar zorgen toch dat wat wij willen uiteindelijk in de tasjes zit. Ik shop vooral met mijn meiden. Die vinden het allemaal prachtig. Heb allang gezien dat ik van deze overdaad alleen maar heel terughoudend wordt. Hoe meer keus, hoe minder zin zeg maar. Tis wel goed. Ik geniet van de foto’s en de herinneringen! Heb overigens wel een souvenier aangeschaf dat meteen zo onhandig is om mee te nemen, dat ik het misschien toch maar hier moet laten! Tja! We zien het wel. Heb wel een afspraak met opa die in Kuta een horloge voor mij gaat kopen. Ik moet het dan uitzoeken, heel goed uitleggen en hij gaat ene paar uur later afdingen! Haha, die truc moet werken. Als hij de prijs vraagt is het altijd veel voordeliger dan als wij dat doen! Blijft leuk hoe hij kan opgaan in dit land.

Morgen is Jolan jarig. Lieve Jo alvast heel hartelijk gefeliciteerd. We denken aan jou en proosten op jou en gaan zeker proberen om even te bellen (en te zingen)! Als het goed is is de rest van de familie nog op vakantie, toch?

Grappig! Mijn plan van ligstoel aan het zwembad? Ik kijk naar buiten en het is pikdonker. Ben benieuwd hoeveel rupiah ik moet afrekenen. Dag lieve allemaal!! Jullie worden gemist (Leo ook!) Lieve groeten uit Indonesie. Volgende week zijn we weer thuis!!