Munduk!! zo groen, zo nat, zo mooi!

Zes dagen geleden zie ik. Voelde wel elke dag dat het hoog tijd was om weer even te schrijven. Het hoofd raakt zo vol. Hoe kan ik het ooit allemaal onthouden?? Dat is toch ook de lol van reizen. Elke dag is anders, avontuurlijk. Altijd nieuwe ervaringen. Waar slaap je, eet je, wie kom je tegen? Wat ga je doen? Welke onverwachte spannende, leuke, lekkere, mooie dingen komen er op je pad? Reizen is heerlijk! En wat hebben we weer veel meegemaakt en gedaan. We zijn in Ubud nu. Het culturele en spirituele hart van Bali. Weet nog van 20 jaar geleden hoe leuk het hier is. Gil naast me in de weer met foto's verplaatsen naar een usb stick. Kids met oma in het hotel, zwemmen of misschien toch stiekem nog even shoppen. Opa ongetwijfeld aan het dutten. Net voor de eerste keer een Padan restaurant geprobeerd. Zijn opa en oma gek op. Allemaal schotels met heerlijkheden staan opgestapeld in een mini etalage. Je wijst aan wat je wil, je bord wordt volgeladen en je eet je ongans. Voor de kids minder interessant - hoewel isa altijd bereid is om weer wat nieuws te proberen. Dan eet je met z'n vijven met colaatje erbij voor 12 euro. Niet te geloven, doen we meestal niet hoor. Voor ons is het sfeertje en de plek waar we zitten vaak minstens zo belangrijk als het eten. Daarin verschillen we van elkaar. Maar tot nu toe is het prima gegaan. OK, toch even chronologisch, moet het zelf wel kunnen blijven volgen.

Gil heeft geschreven over Pemuteran. Noord Bali - super relaxed. De dag snorkelen met z'n viertjes was heerlijk. De eerste poging mislukte jammerlijk, want voor je een beetje een goede plek had, moest je over 1000 enorme zee-egels zwemmen. Nou, als je niet weet wat er zich onder je beweegt is dat niet erg, maar als je haarscherp ziet wat er leeft kan dat wat minder zijn. Kids raakte in soort paniek. Isa riep: ik ga dood en Tatum wist niet hoe snel ze aan de kant moest komen. Mmmmmm ik zag ons snorkeldagje al in rook opgaan. Gelukkig kregen we een tip en vonden we een waanzinnige plek om te snorkelen waar de kids vervolgens niet uit het water te slaan waren. Ideaal was dat ze een soort schuimplastic drijfslang hadden zodat ze lekker in het water konden hangen. Ze vonden het te gek en het was ook heeeeeeeel fraai. Met iets minder fraaie gevolgen ondervonden we die avond en de dagen erna. Als je zo uren in het water ligt te staren heb je echt niet in de gaten dat de zon op je huid brandt - ook urenlang. Ben van mijn leven nog niet zo vebrand geweest - was minder. Pemuteran - gelukkig vond opa daar ook zijn warung waar hij Guleh kon eten voor een euro. Kan hij zoveel meer van genieten dan van het eten in het hotel. We lieten hem daar achter en wandelden zelf de dessa in. Jemig dan zie je echt de andere wereld weer. Op steenworp afstand van ons luxe resort hebben mensen amper iets. Maar - daar relativeer je het mee - allemaal even vriendelijk en vrolijk. Salamat pagi! Iedereen groet, iedereen wijst je na! Was mooi. Opa uitgegeten, wij lekker eten op het strand. Tussen de bomen, stoere tafels met banken, een waanzinnige zonsondergang tegemoet. Echt een plek en sfeertje waar je naar terug verlangt mocht je thuis weer aan het stressen zijn. Laatste dag was dit. Morgenochtend naar Munduk - we zijn benieuwd. Nog even naar dat hele leuke winkeltje met 1000000 kettingen en oorbellen (dametjes zitten de hele dag op het strand te rijgen) en dan nog de 5 kilo schelpen en koraal (mag niet!) selecteren - wat mag mee, wat niet? Oma is net een kind. Eindeloos filosoferen of en waarom dit schelpje wel of niet meemag. Samen met Isa komt ze er uiteindelijk uit.
Tasjes gepakt en op naar Munduk.

Munduk, daar heb ik me enorm op verheugd. Ligt in de bergen - bij Serrit naar beneden. We gaan dus weg bij de Bali Sea en rijden het binnenland in. Spannend weer. Kids worden wagenziek - nogal veel bochten. En apen onderweg. Dat geeft afleiding. Puri Lumbung cottages. Daar heb ik thuis eindeloos naar gekeken. Schitterend complex. Honderd procent sustainable. Samen met de lokale bevolking wordt dit project gerealiseerd. Hotel, huisjes in de sahwa's, natuur-voorlichting, een guesthouse, allerlei workshops. erg boeiend zag het er uit. En boeiend is het. Alleen... wat op de website niet bleek, het guesthouse waar we geboekt hebben. Onderdeel van dit complex, is een stuk verderop. Overigens wel op een heel fraai plekje, maar... heel veel trappen en als je wil ontbijten of iets wil drinken, moet je enorm bergaf of bergop. Niet handig voor opa duz. En dat is het niet alleen, het is koud. We drinken iets op het terras en zien om ons heen alleen maar mist. Als het daarna ook nog ongelooflijk begint te regenen. Een eindeloze tropische bui en de kids tot op de draad doorweekt raken is de lol er even af. Weer een minder momentje in mijn rol van reisleider. Mmmm.... had me vanuit huis misschien iets beter moeten realiseren dat ik met opa en oma op stap ging! Van de andere kant.... Munduk, zoals ik het begrepen en bedoeld had, zou precies dat zijn waar wij met z'n vieren heel blij van worden. Gelukkig... ook dit keer brak de zon (letterlijk weer door). Jo gaat met parapluie op ontdekkingstocht in de hoop de ervaring om te buigen naar iets moois.

En dat lukt – gelukkig! Zoals het toch steeds lukt – de wolken trekken op en we zien dat we op een berg, middenin de bergen zitten. Overal om je heen groen. Groener, groenst. Schitterend! En nog mooier – om de hoek beginnen de groenste sahwah’s, rijen dik staan daar de kruidnagelbomen – de cacao groeit boven je hoofd. In de rijstvelden de mooiste huisjes (cottages van het hotel) en uitzicht op de andere kant van de bergen. Dan nog een regenboog erbij en het plaatje is compleet. Ik ben weer opgelucht. We wandelen en genieten. Opa loopt teveel blijkt later – heeft (steeds vaker) last van zijn been. We bespreken de situatie – ook de berglucht is niet goed voor zijn astma. Wat te doen. Drie nachten is te lang om hier te blijven. Te nat, en te veel trappen en lopen. De deal... we plannen een trecking met gids voor de volgende dag en zullen dan die middag of de volgende ochtend doorreizen naar Ubud.

Na een super heerlijk ontbijt zijn we er klaar voor. Om 9.uur melden we ons bij de gids. De grap van vandaag? Oma besluit (op het laatste moment) ook mee te gaan. Very welcome natuurlijk. Maar het idee dat oma bij deze trecking heeft (een wandelingtje door het bos, net zoiets als we gisteren gedaan hebben) blijkt toch niet helemaal conform realiteit. Haha! Wij op teva’s, oma op birkenstocks! Na tien minuten vraagt ze al onzeker of dit de hele weg zo doorgaat. Wat? Nou die smalle paadjes, op en af, glibber, glibber? Kom op oma, dit kun je best. En oma laat zich niet kennen maar zou – als ze dit geweten had – nooit zijn meegegaan. Spijt heeft ze overigens helemaal niet, we hebben de prachtigste weggetjes gelopen en de mooiste dingen gezien. Hoe groeit vanille, avocado, jackfruit, durian? Koffie! Heel veel koffie – gaat mijn hart toch altijd sneller van slaan. Mooie foto’s! Bovenop de berg waar wat dames de bessen aan het drogen zijn zodat de schillen ervanaf vallen en de bonen vrij komen. Mooi. Overal bamboeladders – palen met een paar zijtakjes – waar helemaal aan de top mannen de kruidnagels aan het plukken zijn. Een schitterende waterval... erg leuke, mooie en spannende wandeling. En petje af voor oma. Paar uur later wordt oma nog herkend in het dorpje door een van de gidsen die we onderweg tegenkwamen. Salamat Malam Super Woman!!! Kijk! Dat is toch kicken?

Was een mooie dag – in de middag lekker gegeten in een tentje – onze vriend Emco is er bij – zat in zelfde hotel in Pemuteran, zit nu in zelfde guesthouse. Het begint zooooooo te regenen dat we echt niet meer weg kunnen zonder wederom soaked te raken. Dus, om de tijd te doden, bestellen we zo’n beetje alles van de kaart. Lekker proeven van drankjes, gerechten en toetjes. Errug grappig weer. Dan gaat iedereen tutten en gaan Gil en ik op pad om vervoer voor de dag erna te regelen en een wandeling door Munduk te maken. Geinige plaats. Ligt zo mooi, mensen zo aardig. Hier ook oude Nederlandse gebouwen. Nederlanders hadden Munduk al lang geleden ontdekt voor het relaxte klimaat en de natuur. Fraai!

Kids kaarten met opa en oma. Gil speelt poppenkast met de kinderen die naast ons wonen, en deelt jan klaassen en katrijn uit. Vinden die kids geweldig. Het is toch wel weer een hele bijzondere plek – met een heel eigen charme. Ben blij dat we hier toch twee dagen zijn geweest!