Eindelijk schrijf ik

Indonesie, en zeker het decadente resort waar we nu zitten is echt vakantie. We spelen enkele dagen echte toerisje en het voelt wel lekker. s-Morgens op het terras, lekker ontbijten aan het strand, bootje in het zand, bergen op de achtergrond en voor je een stralend blauwe baai. Sinds gsiteren weten we dat onder dat oppervlak de mooiste visen en koralen leven. In alle kleuren en vormen. Een school met 100 vissen, nemo-visjes, rode en blauwe koralen... het is er allemaal. De lokale bevolking is een project gestart met het herstel van de riffen die beschadigd zijn door bom-fishing (met een bom dus) en door cyanide vissen (met cyanide dus). Sinds 1992 loopt het project en het unieke is dat hier voor het eerst zwakstroom gebruikt wordt om de aangroei van koraal te versnellen: tot wel 5 keer zo snel! Het resultaat mag er zijn. Ook dat de lokale bevolking wordt ingezet om de schildpadden te redden is mooi. Vissers krijgen voor elk ei en voor elk jong een vergoeding zodat de eieren niet in de pan verdwijnen.

Overigens heb ik lang gesproken met een van de mannen achter de balie en thuis eet hij wel vreemdere zaken. Een speciaal soort spin wordt gezien als lekkernij, dikke rupsen die in rotte bomen leven.... hmmm,, jammie...... . Wel handig als je dat lekker vindt want veel verdienen de mannen niet. Ga uit van 500.00 tot 1.000.000 roepia per maand. Dat is meer dan een bungalowtje en eten hier per dag kost. Hierdoor voel je je wel wat ongemakkelijk en krijg je echt het gevoel op visite te zijn.

Vandaag sprak ik met Jolande over het speciale van deze reis. Eerder heb je kunnen lezen wat we allemaal op Java gedaan hebben. Het is mooi om de context te zien van alle verhalen die kent van thuis, van je vader. De warme vriendschap die er nog steeds bestaat tussen pa en zijn vrienden. De huizen en buurten waar hij is opgegroeid, de dingen die hij at, waar hij knokte, naar de fil ging....het is er nog allemaal. Ook komen dan de verhalen van vroeger. De leuke en ook de minder leuke verhalen. Je kent ze wel maar als je dan in Indonesie bent is het toch anders. De afstand tussen mij en het verhaal wordt nog kleiner. Maar het besef dat je nooit, niemand, kan invoelen wat er allemaal gebeurd is blijft.

Tegelijkertijd kan pa hier elkde dag wel lekker kletsen eten en, niet onbelangrijk, een beetje de meneer zijn/spelen.

Zelf ben ik voornamelijk toeschouwer en ik vind het mooi om mijn ouders hier zo te zien. Ten slotte is het spul al aardig op leeftijd. Moeder is van 1940 en vader van 1933 waardoor moeder 70 is en vader bijna 80. Toch genieten ze intens van de vakantie en is het eigenlijk allemaal heel vanzelfsprekend dat zij, in goede gezondheid, alles meemaken en doen. Samen reizen gaat goed.

Vandaag realiseer ik mij ook dat ik Indonesie beleef via de lijn van mijn vader. Hij heeft een vader die Nederlands/Arabisch is en een opa die uit Friesland komt. Ik heb de begraafplaats bezocht en daar ligt dan eigenlijk een familie-lijn naar Nederland. De indonesische kant is van mijn oma die begraven ligt in Weert en nooit meer naar Indonsie wilde terugkeren, zelfs niet voor vakantie. Misschien ligt het hier aan dat ik mij niet verbonden voel met al de Indonesische jongens en meiden.

Ja.... natuurlijk voel ik dat ik hier meer te zoeken heb dan de gewone toerist, natuurlijk denk ik aan mijn oma als we de batik-shop bekijk, natuurlijk verbaas ik mij over de inmense sawahs van mijn grootvader, natuurlijk krijgt een oude vrouw in sarong, die snffelt in vuilnisbakken, onverwacht wat geld voor makan. Maar het gevoel van toerist zijn is nooit weg.

En toerist zijn in Indonesie is een machtige ervaring. Een aanrader, moeten we overdoen. Ga je mee?

Gilbert