Het vervolg op Bali

OK, dit Is balen. Ik heb net een uur voor nets zitten schrijven. Dat is vette pech – ineens rook ik vuur, druk snel op bewaren en bij het heropenen is het hele verslag weg! Shit. Schoonmama en gil staan hier al een uur te kletsen bij de receptie. Maar het wordt nu wel erg laat. Toch nu even in orde maken. Anders ben ik straks alles weer vergeten. Het was net zo’n leuk verslag!

Nieuwe poging. We gaan die avond nog naar het Ramayana ballet. Ook een must-do in Yogja. In de buitenlucht – volgens mij – weer een déjà vu – dezelfde plek waar ik 20 jaar geleden met Yvette was. Mooi, kleurrijk, prachtige kostuums en maskers. En indrukwekkende dans. Maar goed dat we het verhaal op papier krijgen. Nu kunnen we het volgen. Tis net een mooi sprookje van Rama en Sinta. Erg leuk om mee te maken. En natuurlijk ook weer erg vermoeiend voor de kids en voor ons. Als we thuiskomen hebben opa en oma net de familie (Tri-Assi) uitgezwaaid. Ze waren weer op bezoek. Zij wil zo graag met haar ome Bert praten over alles. Is toch mooi.

Volgende ochtend – we hebben een lange reis voor de boeg – pikken gil en ik nog even het Kraton mee. Dag ervoor – 17 augustus – is onafhankelijkheidsdag. Toen was het dicht en ook dit paleis van de sultan hoort erbij. Zeer de moeite waard. Opa past op de kids die in het zwembad liggen, oma zit bij de kapper (voor 1 euro 50 en haar haar zit goed!) en wij pakken een becak. Mooi! Dan inpakken, afrekenen, nog een super gezond juicje drinken en in de transfer naar het het station.

Van stations en treinen word ik blij. Altijd zo’n lekker reissfeertje – de belofte van avontuur. Leuk. Alleen al de foto van ons met al die baggage, wachtend op de trein – executive of course! – is goud waard. We hebben gereserveerde plaatsen – prima dus. Tis warm ondanks de airco en we plakken aan de stoelen. Maar ook leuk. Er komt vanalles langs. Binnen en buiten! In de trein zoeken we uit waar we die nacht gaan slapen. Plattegrond erbij, lonely planet. En natuurlijk legt opa weer contact. Een super aardig stel – in duitsland gestudeerd, vaak in Nederland geweest helpt een handje. Natuurlijk gaan de gesprekken met hen ook over eten (er wordt hier altijd over eten gepraat) en binnen de korste keren heeft opa een zak met nog warme sateh op zijn schoot. Kadootje! Deze lieve mensen begeleiden ons ook na aankomst nog naar de ticketoffice voor het kaartje voor de volgende dag en naar de bluebirds (meter taxi;s). Pas als onze zakjes en koffers in de bak liggen en het adres is doorgegeven laten ze ons achter. Hoe lief!!!

Hotel is prima. Simpel maar schoon. Vlakbij het station en voor een nachtje helemaal OK. Nog even een wandelingetje in Surabaya (!) op zoek naar iets eetbaars. We hebben er maar een fractie van gezien, maar je merkt meteen dat deze stad veel moderner en cosmopolitischer is dan Jakarta en Yogja.

Lekker slapen want de volgende dag staat ons weer een pittige reisdag te wachten. Ik voel me prima in de rol van reisleider. Juist dit stukje was vooraf best spannend, maar tot nu toe lukt het wonderwel. De ticket voor de volgende dag zijn in de pocket en de wekker is gezet. Dit komt helemaal goed. Volgende ochtend zijn we al om 8 uur op station Gubeng. Een bandje staat te spleen. Opa vraagt zijn favoriete nummer aan. Ontroerd luistert hij – mooi weer. Ik maak foto’s en begeleid mijn kids naar het tweehonderste toiletbezoek deze vakantie. Plassen en vooral poepen is in dit land een uitdaging. Vaak vies, je moet staan (hurken) papier is zelden beschikbaar. Je handen kun je vaak niet wassen. Dus, je moet overal op voorbereid zijn. Inmiddels zijn we er goed in. En in de hotels is het natuurlijk altijd prima. Isa en ik maken het nog spannend want de trein is er al, maar Isa zit nog op de plee. Haha, ook hier gaat iedereen zich mee bemoeien. Die rare Belanda’s weer. Jo wordt aangemoedigd om haast te maken (sta gewoon op mijn dochter te wachten) en natuurlijk komt alles goed. Ruim op tijd bezetten we onze prima plekjes in een trein die – lonely planet had het al aangekondigd – wel heel koud wordt. De mooiste treinreis is dit. Schitterend! Zeker na Jember rijden we door een machtig stuk van oost-java. Tropisch regenwoud, door de bergen. Links en rechts sawahs, koffie!! En tabak. Riviertjes waar mensen poedelen en wassen. Kleine dorpjes, veel arme huisjes. Mooi. Kinderen veel te dicht bij de trein. Soms eng. De natuur is overweldigend. We zitten in de laatste wagon en gaan steeds aan de achterkant kijken om het beste zicht te hebben op het stijgen en dalen en het slingeren door de bergen. Prima!!!

Leuke reis, veel aanspraak weer. Kids vermaken zich met psp, slapen, lezen en spelletjes. En natuurlijk snoepen we onderweg. Er komt vanalles voorbij. Lumpur van opa, kroepoekjes, roze met groene toetjes die gil moet proberen. Net een schoolreisje. Spannend – want hoe zal het na aankomst gaan. Dat is een onduidelijk stukje. De ferry zal een paar honderd meter van het treinstation van Banyuwangi zijn, maar… zelfs een paar honderd meter is met deze hoeveelheid baggage een gedoe. En dan…. Als we arriveren zitten we – voor we er erg in hebben – allemaal in een becak. Even beschrijven – tis een hilarische situatie. Tum en ik voorop. Dan komt oma met een gigantische koffer naast zich. Dan gil en isa, dan een becak met alleen rugzakken en tassen en dan opa met een koffer in de laatste becak. Stel je die optocht voor. Dat is echt een hilarisch gezicht. Ik heb zo moeten lachen en doe dat nu nog. Zeker toen de laatste twintig meter ook nog bergafwaarts ging leek het een echte kermisattractie. Met gegil en gejoel. Ik sprong uit de becak en maakte een paar topfoto’s. Die moet je zien!!!

De ferry ligt er nog. We moeten haasten. Maken alsnog die paar honderd meter met baggage. Tis een heel eind maar we redden het. Natuurlijk! Op de boot een halfuurtje ontspanning. Al denken hoe het daarna zal gaan. Er is geen transfer, we wisten ook niet hoe laat we aan zouden komen. Er zou nog een bus richting Singaraja moeten gaan. Maar... nee. Alleen de oerbekende en beruchte bemo’s staan daar. Bij aankomst worden we door wat druk gebarende mannen op allerlei vormen van transport gewezen. Niets komt in aanmerking, helaas zijn we aangewezen op de bemo. Een busje waar zo’n man of twaalf in past maar waar er zonder enig bezwaar (wel van de passagiers) twintig grote hollanders of andere europeanen in gepropt worden. De koffers worden op het dak gesjord, de zakjes ook. We stappen in. Rijden maar... Maar zo werkt de bemo niet. Die moet eerst vol zijn. Dus moeten we wachten. Shit! Ik voel me nu niet langer zo zeker in mijn rol van reisleider. Dit had anders gekund. Tis al laat, we hebben honger, zijn moe maar ook gedwongen hier in mee te gaan. Gelukkig arriveert de volgende ferry (een bus vol westerlingen) die over twee bemo’s verdeeld worden. We tellen 18 man. Tatum op schoot. Opgepropt een uur (20 km) rijden. Wel leuke gesprekken met tweel hollandse meiden met lonely planet en rugzak op pad (weer deja vu!)

En dan zijn wij er. Als eerste van de bus. Haha – Adi Asri hotel. Hier hebben wij twee mooie bungalows gehuurd voor drie dagen. We zijn moe, hongerig. De tassen en koffers gaan van het dak. We zwaaien het busje uit en vol verwachting en opgelucht melden we ons bij de receptie. Simons????? Nee! Spaas dan? Nee ook niet. Hoezo? We hebben zelfs al betaald? Ik ben confuus. Wat is dit. Ooooo, het kwartje valt ineens. We zijn een dag te vroeg! Worden pas morgen verwacht. Hadden nog een dag in Yogja zullen zijn. Vond het al zo kort en snel allemaal. Terwijl jo nog puzzelt hoe dit toch kan en moet gooit oma al haar charmes in de strijd. Je hebt toch wel plaats voor ons? Oooooo, je moet ons helpen, we zijn moe! En natuurlijk helpen ze ons. We zijn op Bali – iedereen lacht en dolt mee. Er is – gelukkig – een plek. Ga daar maar lekker heen voor nu. Morgen verhuizen we jullie naar je gereserveerde bungalow. Wow!!! Wat een opluchting. Het komt altijd goed dat weet je, maar voelde het nu wel even kriebelen. Ook omdat opa en oma al een pittige dag achter de rug hadden.

Vandaag dus al een dag achter de rug in dit paradijsje. Een honderdprocent heerlijke vakantiedag. Met slenteren langs het strand, lunchen in het zand, eindeloos schelpen zoeken en zeedieren. Een bezoekje aan het schildpadden protectiecentrum en een borrel met de manager van dit hotel (initiatief opa!). Voor de eerste keer op een ligstoel aan het zwembad – in slaap doezelen, ijskoud colaatje of ijskoffie! Ooooooooo wat fijn. Vakantie! Zo voelt dit. Heel fijn ook op Bali –sfeertje is anders, lief, vriendelijk, vrolijk. Hindoe – toch anders dan Moslim. Java was gaaf, indrukwekkend, mooi en interessant – Bali is vakantie. Spoedig meer! Nu naar bed. Tis 1 uur!

Paul, je vroeg om het nummer van het hotel: + 623 6294838 (kamer 57) Landnummer nog even opzoeken, is anders dan Indonesie. Liefs voor allemaal!

Sands, wat geinig, zag nu al een reactie. Lief van je!

Broers, de kindjes krijgen heimwee naar jullie en jullie kindjes. Is zo lief! Maar ze genieten enorm hoor. En jullie moeten ook reageren. Heb gisteren gsmsd naar Franc en Flip gebeld (ingesproken). Denk aan jullie.

Verder iedereen - dank voor het lezen. Is erg fijn te weten. Genieten Bert en Trees ook zeer van mee. Nee tante Anneke, Gil voelt zich niet meer of minder Indo dan eerst maar geniet enorm.

Dahag, liefs! En tot de volgende keer!