Al weer zo veel gebeurd

Tja, als je zoveel dagen niet geschreven hebt, kost het even moeite om de draad weer op te pakken. Gisteren wel even ingelogd en de reacties op het laatste verslag - uit Tegal! - te lezen. Dat is zo leuk! Steeds weer een verrassing wie er wat te vertellen heeft. OK - daar gaan we dan. Kids liggen in onze bungalow !!!! in een mega kingsize bed Grease te kijken op de psp. Opa snurkt en oma en gil werken de financien bij. Ik zit in het kantoor van de receptie op een laptop te werken. Waar we zijn? Op Bali!!!! Gisterennamiddag - rond 5 uur (tis hier een uur later dan op Java) zijn we op dit fijne eiland.

Maar daarvoor... ik was gebleven in Tegal. Ons extra dagje - eigenlijk voor opa, maar voor ons ook een prima rustdag. De dag erna werd een lange reisdag. Tegal - Yogjakarta in een keer. Bijna 8 uur over gedaan. Wel relaxed in je eigen bus. Gestopt voor een hele lekkere lunch waar de Javanen het helemaal begrepen hadden. De kids werden geentertaind met kaarttrucs en een massagestoel. Wij zaten op prachtige terrasjes op poten, heerlijk eten en - hilarisch - ze kwamen vragen of er nog jarigen geweest waren in de afgelopen maand. Ja, opa en Gil. Dus... werd er een belachelijk taartje gebracht, werd er op de gamelan lang zal ze leven gespeeld en werd er verzocht of we met een bord happy birthday gezamenlijk wilden poseren. Die foto kwam later te hangen bij een A-4tje waarop onze reactie op eten en service genoteerd was. De hele tent hing vol met dit soort gastenboek complimenten. Errug grappig!!

We hadden in Tegal geregeld waar we zouden slapen. Een aantal adressen uit de lonely planet gebeld, die waren vol. Oeps!! Toen maar teruggevallen op de tip van opa van een hele tijd geleden. Wisma Gadja. Natuurlijk op Prawirotaman - daar is het immers te doen. Om 5 uur kwamen we aan. Hotel was niet veel, maar vooruit. We waren moe. Er was een zwembadje. Verder erg simpel en vergane glorie. Kids duiken in de plomp. Wij drinken een kop thee. Opa verdwijnt... Blijkt later op zoek te zijn naar vriend Bandrio (weet nog steeds niet hoe je zijn naam schrijft). Opa duikt weer op. Bandrio in zijn kielzog. Helemaal happy om de familie te zien. Zichtbaar in zijn nopjes.

nog geen vijf minuten na deze kennismaking met vriend Bandrio - een oude maat van opa die hij heeft ontmoet tijdens zijn eerte terugkeer naar Indonesie met Jolan en Paul - kondigde nieuwe visite zich aan. Wie nu weer??? Een hele stoet dook op. Tri-assi - dochter van Arifa in Slawi - had van haar moeder vernomen dat wij in Jogja zouden arriveren. En daar was ze dan, met man en kind. Met haar oom en zijn vrouw en hun zoon en zijn vrouw en nog meer kids. Van deze oom dachten we even dat hij dus ook een (tot nu toe onbekende) halfbroer van opa moest zijn, tot bleek dat deze meneer ook een andere vader had. Geen bloedband dus. De overval van deze hele stoet was wel een beetje veel van het goede. Eindeijk in Jogja, na zo'n lange reis, en dan weer famiie. Wij besloten met z'n viertjes om op pad te gaan. Nadat we uiteraard uitgebreid gesocialized hadden en Tatum de vier kids ruim een uur vermaakt had met de waterpistooltjes die we ze kado hadden gedaan. Ze kan zooooo gek doen mijn kind. Heerlijk om te zien.

We pakken onze eerste becak. Een ervaring natuurlijk. En laten ons ekker rondrijden in deze boeiende stad. Hoe anders weer! Eindeijk zien we wel touristen. Nog steeds niet heel veel, maar ze zijn er. zeker in ViaVia het restaurantje waar we later gaan eten. Bommetje! Een tip uit de planet. En een goeie - want het is er heerlijk. Tatum valt aan tafel in slaap. Zit er helemaal doorheen. Tis laat. We zijn moe. Pitten.

Volgende dag op tijd op. We gaan met Anan naar de Borubodur.Daar verheug ik me op. De avond ervoor heeft oma allerlei andere hotelletjes bezocht. De plek waar we nu zitten is wel erg simpel. En inderdaad. We verhuizen de volgende ochtend. In grote haast, want wij moeten weg. Hebben een druk programma voor de boeg. Opa en oma gaan niet mee. Zijn daar al vaker geweest. Een happening is het! Indrukwekkend. Ik ben er 20 jaar geleden met Yvetteke geweest. Uiteraard. Niet te missen deze schitterende boedhistische tempel die hier eeuwen staat. Eerst overwoekerd door het oerwoud. Toen onder de as door de uitbarsting van de Merapi. In 2006 nog helemaal door elkaar geschud bij de laatste aardbeving. En nu al jaren in volle glorie - helemaal gerestaureerd. En we boffen. Dit keer ervaren we een voordeel van de ramadan. ER is geen kip. Je zult het zelden zo rustig treffen. We maken de tocht zoals ht hoort. In het oosten beginnen en dan met de klok mee naar boven. Het is heet - de zon brandt. Maar we vinden het allemaal mooi en zeer de moeite waard. Foto's zullen het vertellen. Op de heenweg zijn we nog gestopt bij een Batik werkplaats. Hoe kan het ook anders in Yogjakarta. De stad van de batik en het zilver. Moest uiteraard denken aan al die batikschops waar ik vorige keer terechtkwam. Het proces is zo mooi en interessant. En het vereist zo'n vakmanschaqp. ER zijn weinig jonge mensen die deze technieken nog beheersen. Gil en de kids waren zeer onder de indruk. Hadden dit ook niet eerder gezien. Gilbert vond het ook leuk. Omdat zijn oma vroeger ook batikte. De moeder van opa beheerste de techniek en heeft het jarenlang gedaan. Kun je je nu beter een voorstelling van maken. Errug leuk!
Ook nog een zilverfabriek bezocht. Erg grappig omdat Gilbert de mensen daar overtuigde van een andere techniek om zilver schoon te krijgen. Met hulp van zilverpapier en zout zou je heel veel sneller het effect bereiken dat zij nu doen met een natuurlijke zeep uit een vrucht. De man was zeer geinteresseerd en schreef alles op. Geinig weer! Daar heerlijk gegeten en toen verder op pad. De Prambanan stond ook nog op ons (weer overvolle) lijstje voor die dag. Prambanan is de belangrijkste hindoeistische tempel. Nog veel ouder dan de Borobodur. En eigenlijk bezoek je beide tempels meestal op een dag. Maar.... al ons getreuzel maakte dat we daar te laat arriveerden. Anan voelde zich bloedschuldig. Waarom, twas onze eigen schuld. Niet goed opgelet. We proberen zo dicht mogelijk bij de tempel te komen om nog foto's te maken. En dat lukt. Jammer dat we hem missen. Van de andere kant is er nu nog tijd voor de kids om te zwemmen. Heel belangrijk!!!!

Mooie, indrukwekkende dag weer. Heel veel gezien en gedaan. In de avond eten we met opa en oma. Die hebben er een rustige (nou ja!) dag van gemaakt. Eten is voor de eerste keer niet lekker. Geen punt! Het nieuwe hotel is prima!!1 In de avond - de kids slapen - bezoeken we het hotel waar Bandrio werkt. Dat stelt hij op prijs. Ik heb hem al voorbereid dat wij niet meegaan de volgende dag naar zijn huis in de bergen. We hebben nog maar een dag in Jogya en die willen we goed besteden. Gek eigenlijk. Ik dacht eerder dat we hier langer zouden zijn. Dag 2 in Yogja. Onze vrienden met de becak brengen ons naar het Kraton. Er staat maar een ding op het programma van onze kids. Shoppen, shoppen, shoppen. Heeft mama beloofd. In Yogjakarta kun je heel goed shoppen. En wat mijn dochters willen (meuk) is te vinden op Malbiorostreet. Daar gaan we heen! maar niet zonder dat we eerst het Watercastle hebben gezien. Yogja is leuk. We lopen twee keer in de val van iemand die ons de wegwijst - even voorop loopt en ons uiteindeijk aflevert in een batikshop. Haha, dat hoort erbij. Je voelt 'm eigenlijk al aankomen, en toch.... de tweede keer is raak. We kopen een prachtige saron - handwerk. schitterende print. en Tatum koopt een Wayang golek pop. Want deze keek zo lief en ik weet niet of er nog een andere komt die ook zo mooi is. Doen dus!

En dan die gekke Marlboro street. Tatum klaagt onderweg. Warm, buikpijn, moe. Maar...schuifelend langs de een miljoen kraampjes die daar staan voelt ze zich een stuk beter. Isa kan het goed, afdingen. Met een stalen gezicht noemt ze een kwart van de prijs. En zls de verkoper daar niet mee akkoord gaat sist ze, weglopen mam, dan doet ie het wel. En ja hoor. Het lukt haar keer op keer. De girls zijn blij. Heha. Dat moest ook. Belofte maakt schuld. En voor de meiden was het echt nodig om nu even dat te doen waar zij blij van worden. Bij de Dunkin Donuts pauzeren we voor echte koffie (zeldzaam!) en donuts. Dan duiken we nog een enorm warenhuis in en vermaken ons bij de techniek (gil) op de wc (Tatum - met mama al eeuwige begeleidster) en bij de avondjurken en bikini's - de meisjes.

En dan gaat de tijd snel. We moeten naar huis. Vieren afscheid van Anan die ons na ruim twee weken weer alleen laat. Het was een prima chauffeur en begeleider. Zeeeer bescheiden en rustig, maar erg lief en voorzichtig. Dank Anan. Dikke fooi en veel foto's.