Nog meer herinneringen...

Vanochtend discussie. Is het vandaag vrijdag of zaterdag? We wisten het echt niet. Kun je nagaan in wat voor andere wereld je hier leeft. Gisteren besloten om een dag extra in Tegal te blijven. Biedt ons de kans om een dagje rust te nemen. Is nodig. Want gisteren (vrijdag dus) was een bijzonder inspannende dag!

De dag startte met een wonderlijke verrassing. In mijn vorige verslag schreef ik dat we Arifa - de vrouw van (half)broer Benny zouden bezoeken. En dat zij ons mee zou nemen naar de Sahwa's en naar het graf van grootvader Simons, de vader van opa. Dat eerste klopt, dat tweede niet. Grootvader Simons en overgrootvader en overgrootmoeder Simons liggen begraven in Tegal. Dat zou dus de eerste missie zijn die dag. Naar het kerkhof. Natuurlijk met bloemen. Die gaan we eerst kopen. Niet een bos bloemen, nee zo werkt dat hier niet. Je koopt een zak met bloemblaadjes. En die strooi je uit over het graf. Mooi! Stoppen dus bij de Pasar (markt) waar opa een bloemenwinkel weet. Natuurlijk stappen wij ook uit. Een markt is altijd de moeite waard. Kids blijven in de auto. Hebben het wel gezien! Opa rent de ene kant op, wij wandelen langs de kraampjes, moeten alledrie bukken want de gangpaden zijn overdekt met zeilen. Wat zijn ze klein die indonesiers. En wat zijn wij reuze groot! Zelfs Tatum is hier een enorme uit de kluiten gewassen griet. Je zult het zien op de foto's!

Dan zien we opa weer. Kom eens kijken roept hij! Hier, Jolan! Hij is binnen gestapt in de winkel van - wat blijkt - een oude kennis. De man staat stralend achter de toonbank als hij 'Bernard' herkent. Weer een link met toen. Maar dan... in het gesprek met deze vriend, blijkt dat een andere - doodgewaande - vriend helemaal niet dood is en, sterker nog, 'gewoon' thuis is en bereikbaar. Dit nieuws slaat in als een bom! Natuurlijk gaan we daar naar toe. Voor al die herinneringen en contacten zijn we immers hier. Deze verrassende, indrukwekkende en hartverwarmende ontmoeting heb ik wel beschreven, maar delen we op een ander moment.

Dan naar het kerkhof. Ook gek hoor om te zien dat daar de overgrootvader en bet-overgrootouders van mijn kinderen begraven zijn. De graven waren voorheen opgebouwd en versierd. Nu is daar weinig van over. Allemaal weggehaald. Er zijn direct wel 5 man in de weer om het graf vrij te maken van gras en begroeiing. Gelukkig zijn de namen nog te lezen. We gooien allemaal een handje bloemen op de graven. De vader van opa - Junius - is in 1962 overleden. Een jaar na Gillies geboorte. Bijzonder! Veel Nederlandse namen op het kerkhof. 300 jaar kolonialisatie!

Volgende missie is Slawi. Aifa, de schoonzus van opa, echtgenote van halfbroer Benny. We moeten zoeken. Tis 30 km verderop en lang geleden dat opa en oma hier waren. Maar natuurlijk vinden we het. Daar maken we kennis met een familie die in goede doen is. Een keurig huisje met veranda. Een fraai buurtje. Nog steeds zo onvergelijkbaar met hoe wij leven. Maar dat is logisch. Ook hier allerhartelijkst ontvangen. Oma schrikt hoe oud Arifa is geworden in de afgelopen jaren. Veel veranderd. Maar zoo blij om broer Bert te zien. Benny (overleden) en Bert hebben de zelfde vader, maar een andere moeder. Ook Simons dus. Na de onafhankelijkheid van Indonesie moesten de 'Nederlanders' en Indiers weg uit het land. En als ze dan niet wilden of konden, moesten ze sowieso hun naam veranderen. Nederlandse namen moesten - zo snel mogelijk uit het straatbeeld verdwijnen -. Opvallend is dat de kinderen van Afira en Benny geen weet hebben/hadden van het feit dat hun vader vroeger een Simons was. Het verleden blijkt niet gedeeld te zijn. Hoe en wat precies weet ik niet. Wel dat opa en oma aan de zoon hebben uitgelegd dat Gilbert en hij eigenlijk neven zijn. Verwarrend moet dat voor die jongen zijn. Weet niet hoe hij daar zelf tegenaan kijkt. Hele aardige familie. We zien een dochter, een zoon en schoondocher en een paar kids. En dan... naar de Sahwa's. De rijstvelden die voorheen van Opa-oud waren, de vader van opa Bert.

Die tour hebben opa en oma vaker gemaakt. Vorige keer met Ro en Jac is dit niet gelukt. Met Randy en Hanneke wel. We rijden een enorm eind, tenminste zo lijkt het. Een hele slechte weg. Arifa met zoon, schoondochter en hun twee kids rijden voor ons. Aan weerszijden Sawah's, zover je kunt kijken. Het rijstteel proces is interessant met alle verschillende fases. Het mooist zijn de natte groene sawah's. Maar ook de velden waar de rijst al droog is en gedorst kan worden zijn schitterend. Onze wegwijzers weten duidelijk niet precies om welke sawahs het gaat en nu we hier toch zijn, willen we natuurlijk wel precies naar de goede plek. Na twee maal stoppen en vragen slaan we rechtsaf de dessa in. Een piepklein straatje. Onze twee reuzeauto's zijn hier volledig misplaatst. We stappen uit. Bijna genant - zo opvallend ziet dat eruit. Het contrast wordt opnieuw zo duidelijk. Bijzonder, opa-oud heette Junius. Een naam die ze hier niet konden uitspreken. Dit blok sahwah's waar we nu zijn, draagt nog steeds zijn naam. Blok Gino. Arrifa en opa gaan in gesprek met de mensen die op het veld aan het werk zijn. De oudere mensen weten er nog van. Hebben - ook uit de overlevering - nog herinneringen aan Junius. Ze hadden het goed toen. Hij was een hele goede landheer - of hoe je dat ook noemt. Met zorg voor de mensen. Nu hebben ze het zwaarder en moeilijker wordt gezegd.

De sahwahs strekken zich uit. Prachtig - met bergen op de achtergrond. Opa kan precies aanwijzen welk gedeelte van de familie was. Een enorm bezit wat het. Inmiddels is het hele dorpje uitgelopen en staan ze allemaal - in rijen van 5 dik - naar het bosje mensen op de sahwah te kijken. Een berg kinderen durft het aan om dichterbij te komen. Er is zelfs een brutaaltje die met een telefoon een foto gaat maken! haha, leuke taferelen. Tatum vermaakt de kinderen door te springen in de berg halmen die erligt. En als ik ook een paar sprongetjes waag ligt het hele dorp in een deuk. Wat een dankbaar publiek toch. Het blijkt dat de zoon van Arrifa nooit eerder hier was geweest. Eerst hoort hij dat hij eigenlijk een Simons is. Em dan ziet hij met eigen ogen wat eerder het bezit van zijn grootvader was. Opa-oud woonde hier in Slawi immers met zijn grootmoeder. In de weekends ging hij weer naar Tegal, naar de moeder van opa Bert. Het blijft lastig om daar echt een vinger achter te krijgen. De vader van mijn schoonvader krijg ik toch niet echt in beeld. Sowieso dus twee vrouwen. Maar ergens heb ik ook gehoord dat het er nog meer waren. Welke rol deze vader in het leven van zijn zoon Bert heeft gespeeld is ook niet heel duidelijk. Opa Bert is in Tegal geboren. Is op ongeveer 4-jarige leeftijd met zijn broers naar Cirebon gestuurd (door zijn moeder) omdat ze best ondeugend waren. Een oom heeft ze daar onder zijn hoede genomen. Opa wilde deze reis niet naar Cirebon, vanwege niet al te beste herinneringen. In alle vakanties was hij weer in Tegal. Weet nog heel goed dat hij met zijn vader op deze Sahwa's was. De herinneringen aan Tegal dateren grotendeels van voor zijn 9e levensjaar. Toen hij 8 jaar was, is hij in het jappenkamp terechtgekomen - weliswaar ook in Tegal. Pas op 16 jarige leeftijd kwam hij daar (laatste jaren was het kamp in indonesische handen, wat zo mogelijk nog erger was)zwaar gehavend - weer uit. Daarna is de familie - zonder vader - naar Bandung vertrokken. Daar heeft opa eerst 16 maanden in het ziekenhuis gelegen om te herstellen van zijn verwondingen, voornamelijk brandwonden. Dat ziekenhuis hebben we in Bandung ook nog bekeken. Opa is nu 77. Zestig jaar geleden had hij het kamp dus al achter de rug. en de herinneringen met vrienden in Tegal dateren dus van 70 jaar geleden!!! Hoe komt hij aan dat olifantengeheugen???

We verlaten de sawah's, was mooi om te zien en te weten. Blok Gino is er nog en velen hebben er goede herinneringen aan. Opa zegt trots: Zie je wel! mijn vader was een goed mens!

De familie vraagt of we met hen willen eten. Oeps - enorme teleurstelling voor mijn kids die zich al deze hele lange, warme en intensieve dag verheugen op een plons in het zwembad. Maar ja, zo'n aanbod sla je niet af. Dat kan niet. Dus komen we terecht in een dorp aan zee waar we vis eten die in een enorm vuur is gbbqd. Alles met de handen eten hier, dat bevalt me wel. Hoewel het steeds een zorg is hoe je je handen schoon kunt houden. De flesjes bacteriedodende handgel zijn hier echt hard nodig. Die avond besluiten we ook het reisplan te veranderen. We blijven een dag langer in Tegal. Dat geeft opa de gelegenheid om nogmaals langs zijn hervonden vriend en de familie Debats te gaan. En wij kunnen eindelijk een dagje uitslapen, lezen en zwemmen. En zo is het gegaan! Gilbert zei net nog hoe ontspannen zijn vader er bij zat. In de ochtend was hij al - samen met Anan op pad gegaan. Lopend en waar nodig een becak. Samen hebben ze de hele route afgelegd. Opnieuw indrukwekkende verhalen. Vooral het feit dat hij zo weinig kan doen voor zijn zieke vriend Rudy raakt hem zichtbaar. Maar desondanks heel voldaan over deze extra dag. Wat fijn!!

Morgen rijden we in een ruk naar yogjakarta. Vanmiddag hebben we een guesthouse geboekt. Wisma Gadja - opa en oma zijn er vaker geweest. Klein maar op een goede plek en er was plaats. Ben benieuwd. In yogja zullen de kids weer meer aan hun trekken komen denk ik. Hoewel ze het vandaag ook goed hebben gehad. De hele dag in het zwembad. En toen we net allemaal gedoucht en omgekleed waren, kwam de mededeling dat opa ging zwemmen. Een zeldzaamheid, dus hup de kids hun bikini weer aan. En weer een uur spartelen. Ook daaruit merken we dat opa ontspannen is en zich goed voelt. Fijn toch!!

Dit was het voor nu. Oma heeft net Jolan gebeld. Was erg blij om haar even gesproken te hebben.

Ik heb geprobeerd Mars te bellen, maar is nog niet gelukt. Het bericht van het overlijden van mijn tante Yvonne kwam toch als een verrassing. Moest er erg aan denken vandaag. Mars houdt me op de hoogte smste hij net. Fijn om te weten dat we toch in contact zijn.

Lieke wat voel je het allemaal goed aan. We gaan er zeker nog over bomen!

En Sands, wat fijn om te horen!! ER zijn hier heel veel poesjes die we niet mogen/willen aaien. Gisteren hebben de kids wel een uur gespeeld met een piepklein rood katje. En natuurlijk ging het over Vosse. We zijn blij met je bericht. En natuurlijk prima als Tonny meeleest. Is helemaal goed.

En Corry - sorry! helemaal nog niets laten weten. We hebben geproost op je nieuwe kleinzoon. Van harte gefeliciteerd vanuit Indonesie. Hebben we dus zeker wel gezien!

En Anneke, het gaat goed met Trees hoor! Haar verkoudheid is bijna weg en ze ziet er gezond uit. Heeft vanavond nog een dansje gewaagd met haar Bert en heeft het volgens mij prima naar haar zin!

En verder jullie allemaal bedankt voor het lezen. Je snapt ook wel dat ik al die namen en details vermeld omdat ik het zelf moet onthouden of straks terug moet kunnen lezen. Jullie lezen eigenlijk mee met ons dagboek.

Tot spoedig weer vanuit Yogja. Mag hopen dat ik daar weer zo'n prettige internet plek tref. Dit was de beste tot nu toe!
Liefs voor allemaal! Jol x