Eindelijk Tegal

Bahari Inn, Tegal. Ik vermoed dat wij de enige toeristen in deze stad zijn. Maar we zijn hier dan ook niet voor niets. Dit is de plaats waar opa is geboren! En hier komen veel van zijn herinneringen vandaan. Daarover later meer, voor het gemak toch even chronologisch.

Gisteren nog een dagje Pangandaran. Wat deden we ook alweer (zit hier samen met mijn schoonmama in het 'business center' van het hotel, te bedenken hoe ons programma eruit zag',

Gisteren naar De Green Canyon. De bezienswaardigheid bij Pangandaran. Moet je geweest zijm! Anan brengt ons er naar toe. Onderweg stoppen we op een plek waar de Wayang Golek poppen gemaakt worden. Allemaal handwerk. Heel gaaf. Perongeluk lopen we binnen bij een man die later een zeer bekende poppenspeler blijkt te zijn. Geweldig!!! Al die poppen hebben hun eigen karakter, een echte show hebben we nog niet gezien, maar deze man, niet te geloven, bracht de poppen tot leven, zo leuk. Nu begrijp ik dat die indonesiers er ademloos naar kunnen kijken. Van weersomstuit gingen oma en Gilbert weer in de weer met onze JanKlaasen en Katrijn. Snappen ze niets van natuurlijk. Green Canayon betekent in een bootje en de belofte van zwemmen in een canyon bij een waterval met kristalhelder knalgroen water. De vier meisjes wurmen zich in een onooglijk klein en smering pleetje in hun badpak, want die duik lijkt ons wel wat. Een heel gedoe. Blijkt dat door de hevige regenval - vorige keer dat ik hier was (20 jaar geleden met Yvetje!) in het regenseizoen nog niet zo veel water gezien als nu - de frisse duik niet doorgaat. De waterval is inmiddels zo hevig dat je er niet doorheen kunt varen. De boottocht was wel heel fraai en het tochtje dus prima. In de middag eindelijk geluierd!! De eerste keer, het moest er eens van komen. Allerlei lekkers besteld en op terras voor onze eigen kamers opgesnoept. Heerlijk. Dit hotel was echt toppie. Lekker kneuterig, kleinschalig, bijna geen gasten en dus een prive zwembad. Kamers rond het zwembad dus de kids (en wij!) blij. Iedereen een beetje bij en dan gaan we nog even op pad. Vanaf vandaag is het anders op Java, inmiddels is de Ramadan begonnen. Eerder zag je overal waar je keek eten en gegeten worden - maar dat is nu voorbij. Tussen zonsopgang en zonsondergang wordt er niet gegeten en gedronken. Een heel ander beeld geeft dit. Maar niet getreurd, wij vonden uiteraard een leuke plek uit de lonely planet. Allemaal backpackers en gezelligheid. De kids gaan op hyves, Isa schrijft haar verslag, wij spelen Uno en opa kletst en kletst en kletst en kletst! En dan begint het te regenen. Een tropisch buitje, zeg gerust Tropische BUI. Zou toch zo over moeten zijn, maar nee.... Kids willen naar bed en wij zijn ongeduldig! Dus, wat doen we. Alle plannen worden gesmeed. Is er iemand die ons kan brengen? Pakken we een Becak? kunnen we Anan bellen? Nee hoor, echte hollanders - jalan jalan. We gaan lopen! Hilarisch want na drie seconden waren we doorweekt! Hadden we in de bar wel een paar plastic zakken gekregen maar dat hielp slechts om de tassen droog te houden. Het was best ver lopen en isa, tum en ik hebben keihard gezongen. Gil liep naast zijn vader. Enkele toeristen wezen ze na, maoet je die rare indo's zien! OK, als we al zo nat zijn, maakt het ook niet meer uit, dus kids springen met kleren aan in het zwembad! Dit wordt hun verhaal natuurlijk. Vonden ze echt geweldig!!! wij ook zwemmen en daarna met de fles whisky die nu steeds leger raakt borrels gedronken en naar de onvermoeibare pa Simons geluisterd die eindeloos vertelt over de badmintonperikelen en de vrienden van vroeger. En zo grappig het verhaal dat hij wekelijks met vier andere Indonesische vrienden bij de Hema gaat koffiedrinken en een Hemaworst eten. Echt grappig. Maar.... mijn ogen vallen dicht! Het is alweer laat en we moeten vroeg op.

Volgende ochtend alles nog steeds nat. We vertrekken rond 9.00 uur. Anan zegt dat het tussen de 9 en 10 uur rijden is naar Tegal. Wauw, een volle reisdag dus. Reistijd is afhankelijk van de kwaliteit van de weg natuurlijk. Nou, die kwaliteit was lachen. Een kermisattractie is er niets bij. Heen en weer geschudt, op en neer, kuilen in de weg - niet normaal. hobbel de hobbel. Duurden enkele uren, daarna was de weg weer ok. Voordeel van de hobbelweg was wel dat we langzaam reden en veel konden zien. Onderweg zijn is ook erg leuk. Je kijkt je ogen uit.

We passeren de grens van West Java naar Java. Heel grappig. Er wordt ook gevraagd, wanneer gaan jullie naar Java, zeggen wij, hoezo daar zijn we nu toch! Maar central Java is echt Java. Heel opvallend was dat het na het passeren van die grens lijkt alsof Java schoner wordt, geordender, overal zijn mensen bezig met hun huis, landje, gedoetje. Er wordt gewerkt, waar je anders heel veel mensen schijnbaar nietsen. Er wordt gerenoveerd en we zien een heel fraai stukje Java. Met lieve huisjes, overal ligt rijst te drogen, tussendoor schitterende Sawa's, vol met kleine eendjes en (vooral) vrouwen die tot hun knieen inhet water staan. Kleurtjes, bloemen voor het huis. Ziet er fijn uit en moeder Trees zegt: dat doet me echt goed dat ze hier zo aan het renoveren zijn. Dat is de eerste keer dat ik dat zie. Even denken we nog dat het misschien te maken heeft met de Ramadan. Wieweet - in elk geval knapt het een stuk op zo.

Drie uur eerder (soms zit het mee!) dan voorspeld zijn we in Tegal. Eerst eten want een kind wordt wel erg slap en witjes. KFC doet wonderen. En dan.... de reden dat ik vanavond toch nog even inlog, een zeer indrukwekkende avond.

Opa en oma sjouwen een koffer mee vol met kleren, brillen, en andere zaken. Bedoeld voor hier en daar de vrienden en kennissen die er nog zijn. In Tegal weten we dat we Benny Debatz gaan bezoeken. Benny en Rudy zijn echte oude vrienden van opa. Ze wonen om de hoek bij het ouderlijk huis van opa. Stel je voor. Deze familie woont er nog steeds. Ook indische nederlanders die dezelfde stap hadden willen maken als opa - naar Nederland vertrekken - maar niet over de juiste papieren beschikten. Zij moesten in Indonesie blijven. En inmiddels erg verarmd. Wij wisten dat we de familie Debatz zouden bezoeken, voor opa een heftige ervaring. Voor ons zeer indrukwekkend. We moeten even zoeken, maar vinden de plek. Jalan Durian! Anan parkeert - als we uitstappen wordt er nieuwsgierig gekeken. Als opa herkent wordt, wordt hij innig omhelsd. Wat zijn ze blij dat 'Bertje!' er is. Hij wordt meteen mee naar achteren genomen. Want daar is Rudy, en die is erg ziek. Maar natuurlijk wil hij Bertje wel zien.

Wij blijven buiten. Inmiddels een zwerm kinderen, minimaal 25! om ons heen. Tatum heeft de poppenkastpop tevoorschijn gehaald en vermaakt de kids. Ik gebruik mijn truc met de camera. Foto's van ze maken en daarna laten zien wat het geworden is. Hilarisch vinden ze dat. Oma komt weer naar buiten en meldt dat Gilly ook naar binnen moet. Benny geeft aan dat ik ook mee moet. De kids blijven bij oma. Een breekbare oude heer zit daar op een bed in een heel klein, heel warm kamertje. Ik maak veel foto's deze avond. Laat ook aan deze heer het resultaat zien. Vinden ze denk ik toch fijn, te weten dat het vastligt. Lijkt me voor de herinneringen ook fijn.

Opa verdwijnt met Benny - komt halfuur later terug. Heeft alle spullen uitgedeeld en bijgepraat. Er komen wa oude foto's tevoorschijn die de vorige keer zijn gemaakt toen ze ook op bezoek waren. Communiceren is moeilijk, maar we doen het met lachen en knikken en foto's maken. De kinderen worden tien keer weggestuurd, maar zijn niet weg te branden. We blijven een bezienswaardigheid. Onze tas vol kleine speeltjes en spulletjes laten we (bijna) dicht, te veel kinderen, dat gaat niet goed. Alleen de babies geven we een knuffeltje en de kids die horen bij de familie. Jemig, indrukwekkend hoor. Wat een contrast. Dit moet voor opa toch ook heel inspannend zijn. Wat heftig! Maar ook mooi. We wandelen nog naar de hoek. Daar is het ouderlijk huis. Niets meer van terug te vinden, ook daar is een enorm stuk voorgebouwd. Maar het is wel de plek. Dus vastleggen. Het lijkt wel zwaan kleef aan, alle kinderen volgen ons en reageren enthousiast op elk geintje dat we maken. Mooi hoor. De kids zijn ook onder de indruk. Als ze later teleurgesteld zijn dat ze niet meer mogen zwemmen omdat het zwembad al dicht is, merken ze zelf op, ach we moeten niet zeuren. We hebben het al zo luze!

Ja, mooi. Morgen weer zo'n ervaring? dan gaan we naar Slawi. 20 km onder Tegal. Daar woont Arifa - een schoonzus van opa. Zij weet van onze komst. Ha broetje, had ze aan de telefoon gezegd. Zij woont in de Kampong - ook voor hen zijn er allerlei spullen. En zij neemt ons mee naar het graf van gilberts grootvader, de vader van opa. Dat zal ook bijzonder zijn. Geen idee wanneer ik daar over verhaal. Ben blij dat dat al even is opgeschreven!

Lief jullie reacties. lieve Jannie, wat fijn dat je meeleest. We hebben het goed hier! Heel veel liefs daar in Singapore. Fijn idee dat we dicht bij elkaar zijn (zijn we sowieso!)

Lieve Lieke - dank voor je fijne reacties. Doet ook goed!

En sowieso allemaal! Steeds leuk om in te loggen en te zien wie er gereageerd heeft.
Wil wel graag wat van mijn broertjes vernemen. Hallo hallo zijn jullie daar ergens? of is er op die socio camping geen acces!!!!!

(oeps de kids komen ineens het businesscenter binnen. Ze zouden al slapen - ik ga met ze mee!!) Liefs Jol xxxxxx