Nu lekker aan de beach

Ook weer lachen hoor.Internet is hier echt niet zo gangbaar als bij ons of zoals het in Thailand was. Zitten nu in Pangandaran - onderin West-Java. In een internetcafe - waar we - zo grappig - hartelijk verwelkomd werden door Victor. Een gast die we in Jakarta ontmoetten, zat in zelfde hotel en woont sinds 9 maanden in Pangandaran.Daarvoor in Leeuwarden - das andere koek. Heeee eindelijk roept hij als Gil en ik binnenkomen. Haha - we hadden geen idee, dit blijkt zijn stamkroeg te zijn en hij was al aan het uitkijken naar ons. Geinig!!! Het is hier fijn. Strand in Indonesie is wel wat anders. Je kijkt je ogen uit. Iedereen baadt in zijn kleding. Enorme strandwandeling gemaakt en weer naar iedereen gezwaaid en gelachen. \we blijven een bezienswaardigheid hier. Vanmiddag met zijn viertjes op avontuur door het bos met heel veel apen (nog bestolen - werd een zakje chips uit de rugzak gepikt) en heel veel herten en heel veel koraal. was mooi.Iedereen ligt nu te pitten. Hotel isfijn, allemaal kamers om een prettig zwembad. Was ook nodig om even uit te rusten. (nou ja) Tot nu toe veel in de stad geweest en de dagen in Bandung waren indrukwekkend maar ook vermoeiend. In het kort het reisschema tot nu toe:

Jakarta - twee dagen
Via Puncakpas naar Cibodas - vond ik geweldig prachtig! Ook de Cibodastuinen waren schitterend
Bandung - opa's stad - drie dagen
en nu Pangandaran.
Overmorgen vertrekken we naar Tegal - ook weer terug naar de roots van opa.

Bandung was speciaal. We zijn op zoek gegaan naar het huis van vader Bert in de Riaustraat in Bandung. Absoluut een gegoede buurt, dat zie je nog aan de oude huizen die er staan. Natuurljk is er in vijftig jaar tijd heel veel veranderd. De belangrijkste herinneringen van opa en Bandung zijn de jaren tussen 16 en 23 die hij daar doorbracht. We vinden het huis - alleen is het helemaal veranderd en een heel stuk voorgebouwd. We wisten dit al, natuurlijk zijn Ro en Jac hier ook geweest met hen, vijf jaar geleden. Maar... we hopen toch nog weer wat nieuws (of eigenlijk ouds) te vinden. Dat zou mooi zijn - er stapt een dametje uit het huis. En naturlijk raakt opa aan de praat met haar. Ze legt uit hoe het huis er van binnen uit ziet, en dat klopt nog wel met het plaatje. Helaas is er geen mogelijkheid om zelf een kijkje te nemen. We doen het met de herinneringen en de verhalen. Ongelooflijk wat een goed geheugen mijn schoonvader heeft. Hij weet nog zoveel details, zoveel namen, waar mensen woonden. Dat goede geheugen is in zijn geval niet altijd een zegen. Ook de nare dingen staan hem nog helder voor de geest. We hebben daar wel over gesproken en hij heeft ook veel gedeeld. Maar, merkbaar, kost dit veel energie en is het ook klaar. Hier pas krijg ik echt een beeld van hoe zijn leven er - tot hij naar Nederland vertrok - een beetje uitgezien moet hebben. In die zin is een belangrijk doel vande reis al bereikt. Ik heb al geschreven hoe zichtbaar hij zich hier thuis voelt. Dat blijft mooi. Ook het feit dat hij niet alleen Javaans, maar ook Sudanees spreekt en moeiteloos omschakelt - ook naar het Maleis. Echt mooi om mee te maken. Ik zie nu ook waar mijn man die parate kennis van nuttige (en nutteloze) wetenswaardigheden vandaan heeft. Net als zijn vader, die weet ook alles. Leuk! Over moeder Trees (oma of Uba) heb ik het nog niet gehad. Echt leuk is dat je aan alles merkt dat zij de verhalen van opa al kent - ze vult ze ook aan. Spreekt inmiddels zelf al best wat Maleis en redt zich prima. Ook leuk is als opa he woord voert. Publiek weet natuurlijk niet dat zij veel van de taal verstaat en gaat dan met elkaar over ons praten. Dat pikt oma dan weer op. Lachen! Ja ze praten over ons, wijzen ons na, zwaaien, kinderen rennen je na, overal vandaan hoor je roepen, hello, hello. De kids zijn het leukst natuurlijk. Om op te vreten!

In Bandung ook hele fraaie wandeling gemaakt langs alle kolinale gebouwen. Er is nog heel veel te zien uit de koloniale tijd. Bijvoorbeeld de bioscoop waar opa vroeger heen ging, prachtig. En natuurlijk Savoi Homan hotel. Daar moesten we natuurlijk naar toe - voor een juice of een iced coffee. Was leuk. Hingen heel veel oude foto's van hoe het er vroeger uit gezien heeft. Dat had ik graag meegemaakt. Indonesie onder de Nederlanders. Er zal vanalles op aan te merken zijn, maar het was wel schoon! opgeruimd, ruim van opzet. Bandung heeft veel moois te bieden. Is duidelijk een universiteitsstad. Veel jongeren - ook flink wat bedelaars overigens. Zowel opa als Gilbert zie ik steeds briefjes in potjes doen. De hele bekende vulkaan Tankuan Brahu bezocht. Continu wordt gemeten hoe actief de vulkaan is. Kregen goede uitleg. De stank bovenop de berg was niet te harden. Rotte eieren. Dit was de eerste keer dat we echt heeeeeel veel touristen zagen. De grap was dat het allemaal indonesiers waren. Het was er idioot druk. Ook op de terugweg - we raakten in een giga file. Anan deed er alles aan om ons nog op tijd bij de Angklungschool te krijgen. Nam waanzinnige shortcuts met spectaculair stijgen en dalen door een prachtig landschap. Ook weer een ervaring. En gelukkig. Grootste deel van de show op de school nog meegemaakt. Was echt heeeeel erg leuk! 350 kinderen studeren daar muziek. En ze gaven een waanzinnige peformance. UIteraard hebben we zelf ook nog gespeeld. Was super ervaring.

Een tip van Ramatours om te eten in kantonees restaurant ------ hebben we ook opgevolgd. Ook daar de ogen uitgekeken. Stampvol, alleen maar chinezen die overduidelijk heel ruim in de centen zaten. Er werden allerlei verjaardagen van kindere gevierd. Met reuzetaarten en kado's. kids hadden sowieso allemaal een au-pair (babu) bij zich. Fascinerend.


Gisteren, onderweg van Bandung naar Pangandaran twee mooie stopst gemaakt. De eerste bij Leles - een top van oma - via vrienden. Daar zou je een mooi paardentochtje kunnen maken, daarna met ee bootje naar een eiland waar een bijzondere tempel te zien was/ Hebben we gedaan (zag later pas in de lonely planet dat ze het een 'tourist trap' noemden) Maakt niet uit, we vonden het leuk. Hadden weer veel bekijks en bosjes kinderen die achter de paardenwagens aanrenden. Later die middag zijn we gestopt bij ht huis van Anan, onze chauffeur. Was een superleuke ontvangst. Prachtige vrouw, dochtertje van 9 en zoontje van 6. Schattig huisje. Prima voor elkaar. Hij had allemaal lekkers laten halen en kapten zelf een paar cocosnoten voor ons om de klappermelk te drinken en de jonge cocos te snoepen. Terwijl wij daar binnen waren, verzamelden steeds meer kinderen zich voor het huis. Dikke pret! Ze vonden alles prachtig en natuurlijk hebben we met ze gedold en gespeeld. Alleen al de lol om foto's van ze te maken en daarna terug te laten zien. Of, die paar woorden indonesisch die je spreekt, dat is ook al pret. Aan de kinderen van Anan kleding en speledingen gegeven - ook de teva's van Tatum die niet meer passen. Vonden ze allemaal fijn. ERg leuk zo'n kijkje in de keuken. Echt bij mensen thuis ben je niet zomaar, howel dat later deze reis nog gaat gebeuren verwacht ik. En Anan is een schatje. bescheiden, hij let goed op of het alemaal goed loopt, is lief voor de kids, heeft het helemaal geschoten met opa en noemt oma ook oma.Das toch geinig?? Ik ga hem nog missen straks na Yogja. Ben sowieso erg benieuwd hoe het dan zal gaan! Geen eigen vervoer, dat wordt nog wat. Maar we redden ons wel! En, sowieso zou de zorg eerder opa en oma betreffen. Als je zo samen reist, vergeet je dat je met - hoe noem je dat - middelbare mensen op pad bent! De poppenkastpoppen die wij bij ons hadden (om weg te geven) worden bespeeld door oma! Echt 70 lijkt ze vaak niet. Het ritme is best pittig en echt geluierd is er nog geen seconde. Hoewel - vanmiddag hebben ze heel even een paar uurtjes gas terug kunnen nemen, terwijl wij onze tocht maakten. Morgen naar de Green Canyon. Wordt ook fraai. Tis hier nu heel rustig. Veel is gesloten, touristen zie je ook weinig. Morgen begint de Ramadan. Eigenlijk zouden we terug moeten komen als die voorbij is, dan staat dit dorp (en heel Indonesie) op zijn kop en is er geen kamer meer te krijgen. Natuurlijk verse vis gegeten op de vismarkt hier. Zelf uitzoeken en dan laten klaarmaken. Om je vingers bij af te likken!

Ook de meiden houden zich goed. Zeker voor hen is het ook pittig.Ben echt supertrots op ze - ze doen het zo goed, en dat Tum vanavond echt instortte was niet gek. Ze hebben onwijs veel lol samen. Kunnen eindeloos geiten. Echt topkids zijn het!

Foto's! ja, volgens mij al 700! Te leuk! O, Gil komt vragen hoe lang het nog duurt. Hij heeft het wel gehad - uitgepraat met het gezelschap! en moe. Morgen weer vroeg op. Nieuwe avonturen beleven!!! Echt gaaf, ook grappig dat ik op deze site zie hoe lang we nog hebben! Er is nog veel te beleven! Lief dat jullie reagen, is erg leuk om te lezen. Ik geef alle groeten en liefs door aan iedereen. We laten weer van ons horen. Liefs voor jullie allemaal!

En Donny, we hebben op jou geproost, alleen niets aan jou laten horen. Met terugwerkende kracht proficiat!!

Jo, hopen dat jullie veilig terug zijn en het goed hebben gehad. Denken natuurlijk aan jullie!

Tot zover!!!!! Dahag!~